Porachunki - Wojciech Krusiński (36/2017)

Hej!

Nie było mnie miesiąc. Nie radzę sobie z pracą na pełen etat i to w stałych godzinach 😂 A tak serio to sobie radzę, ale weny na pisanie na blogu nie mam. Przestawiam Wam więc moje wypociny o fajnej książce, aczkolwiek krótkiej - Porachunkach Wojciecha Krusińskiego.

Zarys fabuły:

Dwunastoletni Adam, miłośnik komiksów, chce być jak wszyscy bohaterzy o których czyta - chce walczyć ze złem i być poważany. Gdy pewnego dnia widzi swoją koleżankę z klasy, którą nękają starsi koledzy, chce jej pomóc. Niestety, nie wyszło tak jak chciał. Więc postanowił zmienić swoje życie.

Opinia:

Gdy Pan Wojciech przesłał mi książkę, nie sądziłam, że będzie to coś wybitnego. Może i super wybitne nie jest (nie porównujmy tego do klasyków), ale na pewno godne uwagi (więc koło Mroza można już postawić).

Czytając powieść (około 200 stron więc leciutka lektura) nie czuje się, że pisał to mało znany autor. Język jest przejrzysty, zrozumiały i na poziomie. Pojawiają się wulgaryzmy, ale nie przesadzone, we właściwych miejscach. 

"(...) w tym wieku wyglądali jak mili, grzeczni,

niewinni chłopcy, którymi w końcu naprawdę byli.

Tyle tylko, że jeden z nich właśnie myślał nad tym,

w jaki sposób mógłby się zmienić. Na gorsze."

Historia opowiada o chłopcu, który zapatrzony w bohaterów z komiksów chce być taki jak oni. Gdy pomoc koleżance nie udaje się tak jakby chciał, zaczyna się jego przemiana. Zaczyna dojrzewać, nabierać odwagi. Wydaje mi się, że w pewnym momencie delikatnie przesadza z tą przemianą, ale to osądzić możecie jedynie czytając książkę. Pojawiają się bójki, nieplanowane sytuacje. Pod koniec historia staje się bardzo brutalna. Bardzo. To było dla mnie ogromne zaskoczenie, bo mało kto spodziewa się tego po autorach początkujących.

Ocena: 8/10

Książkę bardzo polecam. Poprzez brutalność może polecę ją jednak (przede wszystkim) rodzicom niż dzieciom. A dlaczego rodzicom? Bo pięknie przedstawia zmiany zachodzące w nastolatku, których rodzic może nie zauważyć. Zawsze może to otworzyć oczy na pewne sprawy.

Za książkę serdecznie dziękuję Panu Wojciechowi Krusińskiemu!

Mon.

Człowiek nietoperz - Jo Nesbø (35/2017)

Hej!

Znowu dawno mnie nie było, ale miałam kilka spraw do załatwienia w związku ze zmianą pracy. Teraz będę pracować jak przystało na normalnego człowieka 8.00-16.00 (bo przecież ludzie w handlu to roboty i mają pracować w niedziele - nikogo to nie ima). Ale może pomińmy te tematy polityczne, bo ja tu nie o tym chciałam... A chciałam Wam co nieco poopowiadać (jeśli można tak to nazwać) o pierwszej z cyklu o Harrym Hole powieści od Jo Nesbø, czyli o Człowieku nietoperzu.

Zarys fabuły:

Norweski policjant Harry Hole zjawia się w Sydney, aby pomóc australijskiej policji w rozwiązaniu sprawy morderstwa jego rodaczki. Wydaje się, że to seryjny morderca. Policja próbuje znaleźć cechy łączące ofiary. Gdy giną kolejne osoby, nic do siebie nie pasuje i trop się urywa. Policjanci muszą zdążyć złapać mordercę (lub morderców) nim zginą kolejne osoby.

"- Przemoc jest jak coca-cola i biblia.

Należy do klasyki."

Opinia:

Harry zaraz po przyjeździe został sprowadzony do parteru. On miał tylko pomagać, a policja w Sydney miała się wszystkim zająć. Nie sądzicie, że bardzo miłe przywitanie? Ja wszystko rozumiem, ale nie rozumiem jak można tak potraktować gościa, który chce (albo musi) pomóc... Jakieś takie dziwne to dla mnie.

Ogólnie rzecz ujmując książka była... Trochę nudna? Przynajmniej do połowy. Nie wciągnęło mnie to tak super, żebym przeczytała ją w 2 dni i od razu ciachała recenzję. Połowa książki to wstęp, ta historia o człowieku nietoperzu oraz historia Australii. Co do opowiadania o Australii - wielki szacunek. Można "liznąć" trochę kultury, historii tego kraju, Aborygenów i białych oraz geografii kontynentu.

"Cóż, Australia to kraj, który chwali się, że zdołał

z wielu rozmaitych kultur stworzyć 

dobrze funkcjonujące społeczeństwo.

Ale dla kogo ono dobrze funkcjonuje? (...)

Biali wieszają sobie w domu sztukę aborygeńską

i już mają spokojne sumienie. Aborygenów natomiast

widać w kolejkach po zasiłek, w statystykach zabójstw

i więzieniach."

Noo i oczywiście typowy Harry, czyli typowy policjant książkowy - ma problemy i jest samotny. Ciekawe ile razy jeszcze przeczytam książkę z takim bohaterem. Autorzy, to się robi nudne!!!

"- I jaki z tego morał? (...)

- Że miłość to większe misterium niż śmierć. 

I że należy wystrzegać się węża."

Do teraz nie wiem co ten człowiek nietoperz miał wspólnego z historią. Jakoś mi to niestety nie zagrało. Mocno naciągane, albo ze mną jest coś nie tak 😁

Od połowy książka zaczyna się robić ciekawa. Opowieść staje się nietuzinkowa. Są niespodziewane zwroty akcji, ginie trochę osób. I co mi się bardzo podoba w tej książce, zakończenie książki znajduje się na 2 strony od końca powieści. A nie np. 30 stron do końca a my już znamy rozwiązanie sprawy - więc po kiego grzyba to dalej czytać...

Ocena: 6,5/10

Reasumując, stwierdzam iż przeczytam kolejne części z Harrym, bo mam nadzieję, że będą lepsze. Mam niestety takie przyzwyczajenie, że jak seria to czytam od początku, nawet gdy nie trzeba. Także, jeśli chcecie przeczytać tę książkę oraz całą serię, to zachęcam. Jeśli jednak chcecie tylko tę część przeczytać i na tym koniec - nie polecam.

Czytaliście? Jak Wasze wrażenia?

Mon.

[PREMIEROWO] Wszystkie moje kobiety. Przebudzenie - Janusz Leon Wiśniewski (34/2017)

Hej!

Miała to być recenzja przedpremierowa. No niestety jest już dwa dni po premierze... Ale nie ma tego złego, co by na dobre itd... Bo Wszystkie moje kobiety to książka szczególna, a opóźnienie każdy wybaczy.

Zarys fabuły:

Jest to historia polskiego matematyka, który budzi się na szpitalnym łóżku w Amsterdamie. Okazuje się, że był w śpiączce pół roku. Mięśnie nie pozwalają mu chodzić. Opiekuje się nim siostra Laurencja oraz wykwalifikowani lekarze. W samotności zaczyna rozpamiętywać i rozmyślać nad swoimi relacjami z kobietami i nad swoim życiem.

" Według niego miłość ma dwa stany: fazę odurzającego zakochania,

 zdominowanego romantyczną namiętnością i intensywnym

 pożądaniem, oraz fazę głębokiej przyjaźni splecionej

 z erotyką i dotrzymywaniem wierności, 

co niekiedy jest mozolne i trudne. 

Skoro po pierwszej fazie pojawia się wyłącznie pustka i nuda,

 to miłości nie ma. Ani słabszej, ani mocnej. Nie ma żadnej."

Opinia:

Literatura współczesna. Jakieś kilka dni temu nie wiedziałam czym się w ogóle charakteryzuje ten gatunek. Przeczytałam: nostalgia. Mówię: "No ładnie, ale się wpakowałam". A to recenzencki egzemplarz. Przeczytać trzeba, a nawet należy, bo tego wymaga kultura. I się zdziwiłam. I to bardzo. Bo to świetna książka jest.

Książka opowiada o problemach człowieka, z którymi nikt nie chce się zmagać. Mówi o strachu przed samotnością, starością, niedołęstwem. Jest to historia faceta, którego (jak chyba wszystkich) dopada nagłe przemyślenie i przewartościowanie swojego życia w obliczu choroby lub śmierci na łóżku szpitalnym. Książka mówi, że mimo, iż wydaje nam się, że jesteśmy samotni, zawsze jest ktoś kto nas kocha lub wspomina, choć może czasem duma nie pozwala mu nas odwiedzić.

"Samotność wcale nie zaczyna się od tego, 

że nikt nie czeka na Ciebie w domu.

Samotność zaczyna się wówczas,

kiedy pierwszy raz odczujesz pragnienie,

aby czekał tam na ciebie ktoś zupełnie inny"

Po Amerykańskich bogach, czyli typowej fikcji i niesłychanych zdarzeniach fajnie czytało mi się coś życiowego. Tak jak napisałam, nigdy nie czytałam nic z tego gatunku, ale pan Wiśniewski mnie do tego gatunku szczerze przekonał. Książka bardzo daje do myślenia, ale chyba taki był zamysł. Jest napisana bardzo przystępnym językiem (bywają też wulgaryzmy - jak to w życiu). Autor genialnie zmienia tematy. Czyta się tego jakby słuchało się najlepszego przyjaciela, którego nie widzieliśmy dawno, a koniecznie chce nam opowiedzieć wszystko co mu się ostatnio przydarzyło.

Ale, jak to bywa, super cukierkowo nie może być. Może nie to, że mi się pewne fakty nie podobały, co bardziej dziwiły. Jest to historia faceta, która opowiada również o jego kobietach (pomijając, że każda miała duże piersi) uważających go za bóstwo, zakochujących się od pierwszego wejrzenia i wchodzących mu do łóżka natychmiast. Dziwne było to, że każdy nieznajomy nawet, zwierzał mu się ze swojej historii w monologu na kilka stron. Ba! Nawet nieśmiałe osoby opowiadały mu o sobie bardzo obszernie. Ja raczej do nowo poznanej osoby nie mówię co mi się przytrafiło przez całe życie... Ale mniejsza z tym.

"Życie bez czekającej na niego kobiety - 

(...) faktycznie wszystkie jego kobiety 

nieustannie na niego czekały - było jak

pobyt w poczekalni do nowego życia"

Ocena: 9/10

Książkę jak najbardziej polecam wszystkim. Być może zagorzali fani sci-fi lub fantastyki się tu nie odnajdą, ale ja też nie miałam do czynienia z tego typu tekstami, a książka spodobała mi się bardzo. Myślę, że warto spróbować!

Za egzemplarz recenzencki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Znak!

Mon.

Czytaliście już? Jak wrażenia? A może przekonałam Was do przeczytania? Piszcie!

Amerykańscy bogowie - Neil Gaiman (33/2017)

Hej!

Dzisiaj post z serii SERIAL CZY KSIĄŻKA. A może ani to ani to. Pierwsze co muszę przyznać tej książce - wydanie jest przepiękneeee! 💗 Przednia okładka się palcuje trochę, ale da się z tym żyć. Ale my chyba tu nie tylko o tym. Treść jest najważniejsza. A jak z tą treścią? Zapraszam do czytania. 😊

Zarys fabuły:

Cień siedzi w więzieniu. Na kilka dni przed wyjściem dowiaduje się o śmierci swojej żony. Wracając do domu poznaje Wednesdaya, który wie o nim wszystko. Proponuje mu pracę. Sceptycznie nastawiony Cień zgadza się jednak na podjęcie współpracy. To będzie dla nich długa droga przez Stany...

"- Nie nazywaj człowieka szczęśliwym, póki żyje (...)"

Opinia:

Cóż mogę powiedzieć o plusach książki.... Otóż na pewno jest to okładka. Iiiii ostatnie 30 stron. Tak. I to by było na tyle akcji. Akcja w tej książce to ostatnie 30 stron. Natomiast motyw z obrabowaniem banku przez Wednesdaya i Cienia? Majstersztyk. Sama bym tego lepiej nie wymyśliła. To był plus tej książki. Kolejny to rozdział zaczynający się na stronie 323 w/w wydania. Opisuje ile cierpienia jest na świecie, ale nie może nas to za bardzo obchodzić, bo jednak na swój sposób chcemy być szczęśliwi. Trochę pożałujemy tych którym się nie udało, ale w spokoju jemy obiad z rodziną. Bardzo dobitny i prawdziwy tekst, dający do myślenia, zupełnie inny od tej całej wartkiej akcji...

"Tak właśnie żyjemy: rozmawiamy, poruszamy się, funkcjonujemy

dzień za dniem, nieczuli na ból i cierpienie innych. Gdyby się do nas

przebiło, okaleczyłoby nas albo przemieniło w świętych,

ale zwykle go nie czujemy. Nie możemy na to pozwolić."

Nie rozumiem zachwytu nad książką. Toż to nudne jak flaki z olejem. Uwierzcie mi, że dla mnie spanie w ciągu dnia to strata czasu i mój organizm nie robi takich rzeczy. A tutaj - przeczytałam 5 stron (dosłownie) i spałam jak zabita. I tak kilka razy. W międzyczasie przeczytałam książkę Menkella i zaczęłam Cherezińskiej, dlatego tak długo Amerykańscy bogowie  wisieli mi na blogu w "Teraz czytam". Męczyłam tę książkę i w sumie gdyby nie serial, nic do momentu pisania tej recenzji bym nie pamiętała. Akcja się wlokła... Ja usypiałam. Nic mnie tam nie porwało. A propos porwań. Był tak wątek o porywaniu dzieci. Znikały i nikt nie wiedział gdzie. Zapowiedź z tyłu mówi nam, że to będzie dość ważna część książki. Ta. W jednym rozdziale trochę o tym kto i jak się zagubił, a na koniec książki, że jakoś cudownie Cień wpadł na rozwiązanie zagadki. Wsio. No przecież ludzie, dajcie żyć. Wydanie jest piękne, ale tak mnie umęczyła ta książka... Tak żałuję, że pomyślałam w ogóle żeby ją kupić... Masakra.

Ocena: 5/10

Nie polecam książki. Tyle. Szkoda czasu według mnie. To ona spowodowała, że przestało mi się chcieć w ogóle czytać... Miesiąc mnie nie było na blogu... To mówi samo za siebie.

Książka czy serial?

Jako, że książka jest do bani - serial może być tylko lepszy. Nie wiem co produkcja serialu brała, ale ja czytając tę książkę, w życiu nie wyobrażałam sobie czegoś takiego, co oni pokazali. W każdym razie powinni się podzielić tym z czytelnikami książki. Na pewno pomoże. Co do serialu - przystojny pan Cień 😀

Aktorzy są dobrze dobrani. Wszystkie efekty specjalnie też jak najbardziej na plus. Bardzo podobał mi się odcinek pokazujący związek Laury i Cienia. Jej życie, gdy Cień był w więzieniu, i życie po życiu. Jeśli jednak chodzi o całość - szału nie ma, bo jednak jest to na podstawie książki, a książka mi się nie podobała... Może obejrzę drugi sezon, może nie. Mam mieszane uczucia. Nie mam pojęcia czy Wam polecić ten serial... Trochę dziwny, ale może Wam się spodoba. Decyzja należy do Was. Niestety, ja nie będę z niecierpliwością czekać na kontynuację. Jest dużo lepszych seriali do obejrzenia.

Już niedługo na blogu będzie przedpremierowa recenzja, wyczekujcie! 😁

Mon.

Czytaliście książkę? Oglądaliście serial? Jak wrażenia? Piszcie!

Morderca bez twarzy - Henning Mankell (32/2017)

Hej!

Powiem Wam szczerze, że te promocje w Biedronce są fajne. Książki po 9,99zł. Niżej opisana nawet w twardej oprawie. Gdyby nie te promocje nie poznałabym owego autora, a jest co czytać. Dzisiaj będzie o Mordercy bez twarzy Henninga Mankella, czyli o pierwszym tomie z cyklu o policjancie ze Skanii.

Henning Mankell to nieżyjący już szwedzki pisarz, uznawany za jednego z lepszych w tej części Europy. Sławy przysporzył mu bohater jego kryminałów - Kurt Wallander. Cykl z policjantem dorobił się także wielu ekranizacji. Pozostałe powieści Mankella to np. Chińczyk oraz Mózg Kennedy'ego.

Zarys fabuły:

Historia zaczyna się, gdy dwoje staruszków zaniepokoiło coś w nocy. Posesja sąsiadów wydawała być się jakaś inna. Mężczyzna słyszał wołanie o pomoc. Gdy zjawił się w domu obok, zastał makabryczny obraz. Sąsiadka została przywiązana do krzesła, mając pętlę na szyi ledwo oddychała. Jej mąż został bestialsko zamordowany na jej oczach. Ciche miasteczko w Szwecji. Morderstwo na dwóch starszych osobach. O co może chodzić? Rozwiązania zagadki podjął się policjant lokalnej komendy - Kurt Wallander.

Opinia:

Sprawa wydaje się być nie do rozwikłania. I tak jak w tytule widać, morderca zdaje się nie mieć twarzy. Kto i po co miał napaść parę starszych, miłych ludzi? No, nie wierzmy naszym sąsiadom. Każdy ma coś za kołnierzem 😉 Jednak wydaje mi się, że nie warto wiedzieć za dużo.

"Jak mało człowiek wie o swoich sąsiadach(...)"

Jeśli chodzi o szwedzkie nazwy - jestem z nimi w większości zaznajomiona (praca, a nie nauka języka), więc nie przeszkadzały mi w czytaniu 😀. Bardzo fajny klimat powieści - zima nadchodzi do nas wielkimi krokami, więc trzeba się przygotować, a tutaj klimat jest iście mroźny, choć trochę dziwne, że w styczniu tam jeszcze śnieg nie spadł. Klimat mroczności nadaje powieści ta mała mieścina, gdzie wszyscy NIBY się znają.

Dodatkowy wątek to morderstwo na cudzoziemcu, które niejako łączy się z podwójnym morderstwem z głównego wątku. Podejrzanymi o zamordowanie staruszków byli cudzoziemcy, co od razu odbiło się na uchodźcach. Nie mogę powiedzieć czy ma jednak związek z tym pierwszym, bo nie chcę spojlerować. Dodam jeszcze, że książka jest 1991 roku, a problem imigrantów przedstawionych w tej powieści jest nadal taki sam, albo i większy.

"Przyjechała samochodem - odparł ojciec. - Przywiózł

ją młody mężczyzna o czarnej twarzy.

- Co chcesz przez to powiedzieć? Jak to o czarnej twarzy?

- Słyszałeś może o Murzynach? (...)"

Co mnie nie zaskoczyło w tej książce? Policjant, który ma problemy rodzinne. Żona od niego odeszła, córka nie chce go widywać, a ojciec psioczy, że ten go nie odwiedza. Na podobne problemy cierpią: Meyer u Bondy, Hedström u Läckberg. No ileż można? Ja wiem, że policjanci mają dużo pracy, ale są i tacy którzy dalej mają rodziny i żyją.

Końcówka przyspiesza, ale nie daje nam rozwiązania sprawy, co powoduje, że w sumie nie wiemy, czy Kurt znajdzie sprawców, czy nie. Bo jakby na to nie patrzeć, wiele jest nierozwiązanych spraw, a my w kryminałach czytamy tylko o sukcesach policji i innych służb. Tak, wiem, wiem, zero przyjemności z czytania o nierozwiązanych sprawach. Niekomercyjne, wiem 😁

Ocena: 8/10

Książka godna polecenia wszystkim, bez wyjątku. Klimat bardzo podobny do Mężczyzn, którzy nienawidzą kobiet, więc wszystkich fanów książki i ekranizacji serdecznie zachęcam do przeczytania. No chyba, że nie lubicie kryminałów. To wtedy nie czytajcie.

Mon.

Wyznania Agentki - Paulina Matysiak (31/2017)

Hej!

Ło laboga! No zapuściłam bloga! Ale nie myślcie, że nie czytałam! Czytałam proszę ja Was Gaimana, ale stwierdziłam, że porównam książkę do serialu, a jednak książka nie jest zbyt wciągająca i krótka, dodatkowo serial też zabiera czas. Po owym stwierdzeniu rzeczywistości dostałam maila z propozycją współpracy. Gdy Pani Paulina napisała do mnie -  przedstawienie książki i sama zawarta w niej historia tak mnie zaintrygowała, że na bok odszedł mój meksykański serial! 😀 Ej, śmiejcie się, ale przez ten serial bardzo dużo przypomniałam sobie z języka hiszpańskiego, więc przyjemne z pożytecznym! Przejdźmy jednak do książki.

Zarys fabuły:

Polska agentka jest na terapii u psychologa.  Została złapana na terytorium Rosji, ale cała sytuacja sprawiła, że nie pamięta kim jest i jak się tam znalazła. Lekarz ma pomóc jej w odzyskaniu pamięci.  Rosjanie zatrzymali Anastazję wmawiając jej, że jest polską agentką. Miała również romans z ważnym politykiem rosyjskim, ale nie chce ujawniać jego tożsamości. Czy rozmowa z psychologiem pomoże jej przypomnieć sobie kim jest?

Opinia:

Powieść jest bardzo wciągająca. Jest podzielona na cztery sesje prowadzone z psychologiem. Na każdej z nich w ramach rozmowy (która czasem nie jest zbyt miła) Agentka opisuje interesujące historie, które przydarzyły się jej za granicą. Jest tu dużo erotyki, gdy opowiada o romansie z ważnym politykiem. Sceny rodem z Greya 😀

W książce pojawiają się opinie Agentki na temat aktualnej sytuacji politycznej całej Europy. Ja bardzo lubię takie tematy. To co się dzieje teraz na arenie międzynarodowej jest przerażające, co autorka genialnie oddaje w książce. Wydaje mi się, że z Panią Pauliną mamy podobne zdanie na temat niektórych faktów.

Bardzo interesujący wydał mi się fragment, gdzie Agentka opowiada o tajemnicach znaczących ludzi i próbie ich odkrywania. Przykładem był sakrament spowiedzi i spisywanie sekretów ważniejszych osób (np. polityków i finansistów) w teczkach znajdujących się w Watykanie lub w rękach władzy. Powiem Wam, takie teorie spiskowe do mnie przemawiają. Jak już wiecie z mojej recenzji Konklawe nie jestem zwolenniczką Kościoła. Same tajemnice, ukrywana pedofilia itd. Nie są tak święci za jakich się podają i fajnie wiedzieć, że nie tylko ja tak sądzę.

"Człowiek, który zapomina o przeszłości,

wyzbywa się przyszłości."

 Muszę jednak przyznać, że w połowie tego opowiadania co jej się tam nie przytrafiło, zastanawiałam się co autorka takiego wymyśli, żeby czytelnika zaskoczyć. W pewnym momencie zaczynałam się zastanawiać ile jeszcze do końca. Ale powiem Wam, że czytając zakończenie, ja, kulturalna i oczytana kobieta powiedziałam sobie "ło kuuuuu****". Takiego zwrotu akcji się nie spodziewałam. Zamurowało mnie totalnie. Dawno nie czytałam książki z takim zakończeniem. Ostatnio było to chyba Konklawe. To była jedna z tych powieści, że gdy skończyłam czytać, siedziałam jeszcze kilka minut z książką w ręce i zastanawiałam się nad sensem życia.

Ocena: 8/10

Jeśli lubicie czytać o opiniach na temat sytuacji politycznej na świecie oraz uwielbiacie tematy Greyowskie, ta książka jest dla Was. Czytanie tej powieści stanie się gratką również dla miłośników psychologii i czytania o rozmowach psychologa z pacjentem. Osobiście polecam książkę. Nie polecam jej osobom, których akcja musi porwać od 1 strony, bo zaskoczenie wstępuje jednak pod koniec.

Za możliwość przeczytania powieści dziękuję bardzo Pani Paulinie Matysiak!

I teraz pytanie za 100 pkt do Was. Chciałabym poczytać o teoriach spiskowych (prawdziwych/ fikcyjnych) dotyczących Watykanu. Ktoś coś mi poleci?

Mon.

PS. Wracając do Gaimana to jestem w 2/3, ale zaczęłam czytać Mankella 😂 No i zrozum tu kobietę.

Skalpel - Tess Gerritsen (30/2017)

Hej!

Ojjj moi drodzy. Zaczyna się jesień, czyli najlepszy czas dla domatorów i książkoholików. Jesieni nie lubię, ale kiedy tylko zrobię zapasy przeróżnych herbatek - na pewno polubię siedzenie w domu pod kocem z herbatką i książką 💗 A dziś mam dla Was recenzję 3 tomu z serii Anatomia zbrodni, czyli Skalpel Tess Gerritsen.

Zarys fabuły:

Jane Rizzoli zajmuje się sprawą wypadku młodego mężczyzny na ulicach Bostonu. Okazuje się, że wypadł z samolotu. Od sprawy odciąga ją policjant, Vincent Korsak, mówiąc, że jego sprawa ją bardzo zainteresuje. Gdy przyjeżdża na miejsce zbrodni wracają do niej koszmary sprzed roku. Chirurg powrócił? Przecież siedzi w więzieniu... Więc kto popełnia zbrodnie, które cechują właśnie jego?

Opinia:

Co by nie powiedzieć o tej książce - jest dobra. Fajnie wróciło mi się do Jane Rizzoli i do jej temperamentu. Troszkę z charakteru przypomina Chyłkę, może dlatego lubię książki o silnych kobietach. Akcja w książce jest. Jest od pierwszej strony. Fajny zwrot akcji, jeśli chodzi o początkową sprawę, którą Jane porzuca dla innej. Cała książka bardzo przypomina seriale CSI albo NCIS. Genialne posunięcie ze strony autorki - poprzez niewiedzę Rizzoli dostajemy duży zatrzyk informacji jeśli chodzi o sekcje zwłok, terminy kryminalistyczne i tym podobne.

"(...) - Wszyscy jesteśmy w pewnym stopniu nienormalni.

- Ale nasza nienormalność jest normalna. (...)"

W książce powraca motyw z 1 tomu serii. Chirurg, który upolował Jane znów jest na wolności, a może to jednak nie on? Troszkę to dla mnie odgrzewane kluski. Czasem też uczucia i myśli Jane przeważają nad akcją i to mi się nie podobało. Myślałam co może autorka tutaj z tych odgrzewanych klusek wykrzesać. A no mogła bardzo fajną historię, która zakończyła się tak, że mi kopara opadła.

Najlepszy element książki (oprócz akcji) to myśli mordercy przedstawione jako oddzielne rozdziały/podrozdziały. Opis jego pobudek, jego problemów, które spowodowały, że robi to co robi. Trochę to dziwne i odrażające, ale może dlatego historia Chirurga była taka ekscytująca.

"Ludzie szczęśliwi stają się samowystarczalni,

oddychają innym powietrzem i podlegają

innym siłom grawitacji"

Zazwyczaj gdy czytam książkę staram się pisać w notatniku plusy i minusy, żeby jaka taka recenzja z tego powstała. Tutaj były tylko dwa plusy. Po prostu czytałam tę książkę z wielką przyjemnością, a przyjemności nie przerywa się błahymi sprawami takimi jak czynienie notatek 😂

Jeden mały minus, a mianowicie - co to za pisanie "Rizzoli & Isles" na tylnej okładce, skoro współpracowały razem i w sumie to tyle? Myślałam, że razem będą sprawy rozwiązywać, psiapsióły od stołu sekcyjnego czy coś... A tu w sumie kilka spotkań przy sekcjach i tyle. No nic, może się rozkręcą w innych tomach, bo w sumie na to liczę.

Ocena: 8/10

Polecam książkę z czystym sumieniem. Wszyscy, którzy lubią seriale kryminalne (nie mówię tu o "Gliniarzach" albo "Policjantkach i policjantach" 😀) i książki Tess nie zawiodą się. Nie polecam osobom z wrażliwym żołądkiem, bo niektóre opisy powalają.

Mon.

Czytaliście Skalpel? Jakie macie wrażenia? No i najważniejsze - powiedzcie mi czy kolejne tomy ukażą jakąś głębszą relację Rizzoli i Isles?

Angielka - Katherine Webb (29/2017)

Hej!

Powiem Wam szczerze, bardzo dziwna opowieść. Podobała mi się i mi się nie podobała. W sumie nie wiem co myśleć. Pierwszy raz tak mam... Chociaż może nie pierwszy... A mowa tu o Angielce Katherine Webb.

Zarys fabuły:

Joan Seabrook jest archeolożką. W 1958 roku tytułowa Angielka wraz ze swoim narzeczonym przyjeżdża do Maskatu. Tutaj poznaje starszą panią, swoją idolkę, odkrywczynię - Maude Vickery. Więź między kobietami szybko się zacieśnia i Joan dostaje trudne zadanie od Maude. Jeszcze nie wie, że może to wywrócić jej życie do góry nogami. Rodzinne tajemnice, żar pustyni, dziwna staruszka, spełnianie marzeń, zdrady - to wszystko znajdziecie w tej książce.

"-Panno Seabrook, jest pani 

zwykłą turystką. Nikim więcej."

Opinia:

Przede wszystkim kupiłam tę książkę, gdyż myślałam, że jak bohaterką jest pani archeolog to może pojedzie na jakieś wykopaliska. Że na przykład odkryje coś, czego nie powinna i miejscowa ludność będzie ją gonić z siekierami albo dzidami. No cokolwiek! A tu nie. Joan jest panią archeolog i na tym się kończy. W każdym razie robi różne rzeczy, ale nie kopie.

" - Nikt nie jest bezradny, jeśli sam tak postanowi (...).

- Ale skoro nasza ścieżka została już wytyczona...

- To nie znaczy, że możemy z nią iść z zawiązanymi oczami (...)"

Muszę przyznać, że opisy natury są w tej książce genialne. Jak Wam będzie zimno w zimę to weźcie do ręki tę książkę - na pewno Was ogrzeje. Suchość, skwar, pustynia. Jednocześnie opisy są też minusem. W pewnych momentach robi się z tego pustynne Nad Niemnem, a ja rozwlekłych opisów nie lubię.

Czy w tej książce jest akcja? No jakby to powiedzieć... Nie wyczułam 😀Wątek obyczajowy ogólnie rozwlekły, przegadany, co kilka stron autorka powtarza to co bohaterka myśli i czuje (a uwierzcie, że te myśli się zbytnio nie zmieniają).

"Prawdziwymi przeszkodami są tylko mury i kajdany.

Resztę pokonasz, jeśli tylko zechcesz."

Jedyne, co mi się podobało na 100% w tej książce to skoki czasowe co rozdział. Jeden rozdział o Joan, a drugi to historia jeszcze młodej, rządnej przygód Maude. Fajny zabieg, gdyż czasem nawet chciałam przeskakiwać rozdziały, żeby się dowiedzieć co tam z tą Maude było. Opowieść o Maude bardzo fajna, dobitna, budzi emocje w czytelniku. Joan to ciepłe kluchy, nic ciekawego.

Ocena: 6/10

Szczerze mówiąc męczyłam się z tą książką jak mało kiedy. Może przy 2 tomie Szklanego tronu było mi podobnie. Książki ogólnie za bardzo nie polecam, chyba, że uwielbiacie powieści obyczajowe - wtedy jest to coś dla Was. I tutaj Was wystrzegam przed kupowaniem czegoś, bo ktoś to polecił, więc i ja spróbuję. Anita na swoim kanale bardzo polecała Angielkę, że się dzieje, że jej klimaty, że ten Oman. Miałam inne wyobrażenia na temat tej książki. Raczej myślałam, że dostanę Indianę Jones w spódnicy. Z drugiej jednak strony - jeśli nie weźmiecie książki do ręki, to się nie przekonacie. I tutaj jestem w kropce...

A Wy, czytaliście Angielkę? Jakie opinie? Piszcie!

Mon.

[PRZEDPREMIEROWO] Zaklinacz ognia - Cinda Williams Chima (28/2017)

Hej!

Dzisiaj na blogu moja pierwsza przedpremierowa recenzja. Powiem Wam, jak na razie udają mi się współprace, bo jeszcze nic słabego do recenzji nie dostałam. Co sądzę o Zaklinaczu ognia i dlaczego myślę inaczej niż inni?

Zarys fabuły:

Adrian, syn Wielkiego Maga zostaje napadnięty w ciemnej uliczce, co skutkuje zabiciem jego ojca. Opuszcza rodzinne strony, aby doskonalić się jako uzdrowiciel. Sądzi, że za zasadzką stoi okrutny król Ardenu - Gerard. Jenna pracuje na kopalni. Przybycie króla Gerarda zmienia jej życie i nastawienie do świata. Dodatkowo tajemnicze znamię na karku nie daje jej spokoju. Ich losy splatają się na ardeńskim dworze. Czy uda im się zemścić na Gerardzie?

Opinia:

Bardzo sceptycznie podchodziłam do tej książki. Tyle recenzji, że książka jest słaba, i że w ogóle Szklany tron tylko gorszy. Wolałam siedzieć na blogach i czytać takie recenzje, niż sama się przekonać czy może jednak mi się to spodoba. Dlatego lubię coś co się nazywa "deadline" oraz "nie ma nic za darmo", które zmusiły mnie do przeczytania tej książki.

Może zacznę od okładki. Rzadko to robię, ale tutaj muszę nadmienić, że okładka to jest w ogóle cudo. Aha, muszę zaznaczyć że nienawidzę Szklanego tronu i już. I tak będzie, więc dla mnie to co widzę teraz jest lepsze. Po pierwsze skrzydełka książki są mega bo wcale nie czuje się, jakby książka była w miękkiej oprawie. Ba! Nawet papier z którego zrobiono okładkę trudno jest zgiąć. Poza tym najważniejsze - prościutki brzeg. Niezłamany. Ja jak czytam muszę to robić wygodnie, więc gdy mam w ręku książkę w miękkiej okładce grzbiet zawsze woła o pomstę do nieba (nie bijcie). A tu? Rozginam książkę a grzbiet nic. Jak z betonu. Szacun. Dodatkowo lśniąca okładka 💗

"-Umrzeć jest łatwo, magiku. - Taliesin pogładziła go

po głowie. - Utrzymać się przy życiu to prawdziwe

wyzwanie."

Ale dość już o okładce, przejdźmy do ważniejszych rzeczy. Ja się po prostu boję do tego przyznać teraz, żeby mi nikt nie napisał, że wydaję dobrą opinię, żeby wydawnictwa chciały ze mną współpracować... Nie. Ta książka naprawdę była fajna. Czytam w międzyczasie Drogę królów i mam porównanie książek fantastycznych. Drażni mnie w tej cegle od Sandersona, że nie zawsze wszystkie nowe słowa, postaci, zwierzęta i whatever są wyjaśnione. I zamiast zaznaczać super cytaty, to zaznaczam kto jest kim i gdzie się pojawił po raz pierwszy. A i tak mało z tego czaję. Tutaj autorka każde nowe słowo bądź inne rzeczy wyjaśnia nam od razu, tak że nie czujemy się imbecylami, że nie ogarniamy o co chodzi.

"-(...) Myślę, że Tourant był głupi. Dla nas to lepiej,

że wpadł do rzeki, zanim zdążył się rozmnożyć."

Wiele opinii głosi, że w tej książce nie ma akcji. No muszę to przyznać, nie znajdziecie tu bitew niczym w Grze o tron (chociaż wybuchy czasem są, no i są smoki). A to tylko dlatego, że jest to raczej książka oparta na intrygach, na podstępach i knuciu przeciwko złemu królowi. Zaskoczyło mnie zakończenie. Nie wiem czy pozytywnie. Typowy happy end, więc zastanawiam się jak autorka pociągnie kolejną część i co tam wymyśli.

Biorąc książkę do ręki wiedziałam, że to młodzieżówka. Sobie myślę, że jak mi dadzą wątek miłosny jak w Szklanym to tym walnę o ścianę i na tym się skończy. A tu proszę ja Was, żadnych zbędnych myśli czy kocha czy nie kocha. Jest dwoje ludzi (czy tam nastolatków), jest pożądanie, są pocałunki, jest coś więcej i tyle. A nie rozmyślania czy on mnie jeszcze kocha czy... W każdym razie OMG. Ale czego o mnie nie wiecie? Uwielbiam seriale wenezuelskie oglądać. A wątków romantycznych w książkach nie cierpię. Nie pytajcie dlaczego, bo nikt Wam nie odpowie 😀

"- Nadziei nie da się ujarzmić regułami ani wcisnąć

pod but przykrych doświadczeń. To błogosławieństwo

i przekleństwo zarazem. (...)"

Ogólnie, żeby nie było tak cukierkowo... Wiele jest w tej książce nawiązań do Szklanego i Gry o tron. Nawet do naszego świata (np. Zatoka Bastońska - pewnie niedaleko Bostonu). Mnie to natomiast nie przeszkadzało, ważne żeby lekko się czytało. [Częstochowskie rymy na propsie 😀] Mało rozbudowany świat, ale już wyżej wspomniałam, że jeśli o mnie chodzi to w prostocie siła.

Ocena: 7,5/10

I teraz najważniejsze, książkę z czystym sercem polecam. Nie znajdziecie tu pościgów na koniach i mordobić. A nie, czekaj, mordobicia były. Pościgów nie było... Znajdziecie tu intrygi i smoki i magię i w ogóle inne  fajne rzeczy. Nie polecam, gdy ktoś musi w książce mieć akcję od pierwszej do ostatniej strony oraz uwielbia super rozbudowany świat stworzony od podstaw. Ogólnie książka lekka, idealna na te upały (bo nie trzeba tyle myśleć co przy Drodze królów!).

Za egzemplarz recenzencki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Moondrive!

Mon.

Nie będę pytać czy czytaliście skoro jutro premiera, a więc kto czytał - zapraszam do komentowania! 😀

Kiedy ja to przeczytam?! - bookhaul #4 (lipiec/sierpień 2017)

Hej!

Noooo nie powiem, pokaźny stosik mi się nazbierał. Największy jednak ostatnio, więc bez zbędnych przedłużeń zapraszam na bookhaul! 💗

A oto zdobycze lipca i sierpnia z bliska:

• Cinda Williams Chima - Zaklinacz ognia 

Tak, książka nieujęta na zdjęciu wyżej (cóż za przeoczenie!). Powód jest tylko jeden - czytam ją w tym momencie i w ogóle wyszło mi z głowy, że istnieje. Czy to dobra wróżba dla recenzji? Zobaczymy. Książkę otrzymałam przy współpracy z Wydawnictwem Moondrive. Dziękuję za zainteresowanie moim blogiem! 💗 Cieszę się bardzo, bo to pierwsza moja współpraca z wydawnictwem. 

• George R.R. Martin - Gra o tron

Piękne ilustrowane wydanie. Od kiedy zobaczyłam je w Matrasie stwierdziłam, że muszę je mieć. Tylko kiedy wyjdą ilustrowane wydania kolejnych części? Jak coś wiecie na ten temat to piszcie w komentarzach!

• Donna Tartt - Tajemna historia

Kolejne piękne wydanie 💗 Powiem szczerze, że nie lubię książek z obwolutą, bo toto spada i w ogóle... Ale do tej książki pasuje idealnie. Poza tym muszę ją szybciutko przeczytać, bo ciekawa treści jestem ogromnie!

• Neil Gaiman - Amerykańscy bogowie

Muszę tę książkę przeczytać w sierpniu, bo serial podobno jest dobry, a ja nie obejrzę jak nie przeczytam! 😨 Straszne. Problemy XXI wieku. No i w ogóle - okładka 💗

• Stieg Larsson - Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet, Dziewczyna, która igrała z ogniem, Zamek z piasku, który runął

Podobno cała trylogia jest świetna, ja czytałam pierwszą część, ale chętnie sobie ją przypomnę. Poza tym jak widzę tytuły, w których jest zawarte słowo "który" od razu widzę trylogię Larssona i zgapianie. Nie wiem, tak po prostu mam 😀

• Katherine Webb - Angielka

Podobno fajna historia o archeologii i jakieś przygody w tle. Kupiłam ją jedynie za namową Anity z Book reviews. Zobaczymy co to wymyśliła 😀

• Cilla & Rolf Börjlind - Trzeci głos

No kto to widział, żeby w książce nie zaznaczać, że to któryś z kolei tom serii?! Kupiłam w Auchan za 9,99, gdyż okładka mi się spodobała. O serii dowiedziałam się z internetów w domu. No cóż. Pierwszy tom ściągnę na czytnik, ale kurde nie lubię tak. Pierwszego tomu się już nie dostanie... Moja biblioteczka cierpi.

• Piotr Sokołowski - Pośród bloków Epopeja dzielnicowa

Kolejna współpraca z autorem. Książka otrzymana w lipcu i zrecenzowana już na blogu. Świetna, krótka, rozrywkowa, mało wymagająca powieść. Polecam! (link do recenzji w tytule)

• Jane Austen - Duma i uprzedzenie

Klasyk. Nie zamierzam kupować innych książek tej autorki, chyba że mnie zauroczą. Na razie przeczytam to i zobaczymy, czy obyczajówki mi podchodzą...

•  Stephen King - Cmętarz zwieżąt, Carrie, Chudszy, Łowca snów (cz I i II)

Dalej kupuję kolekcję Kinga. Paranoją jest podzielenie Łowcy snów na dwie części, z których jedna ma prawie 500 a druga około 200. Nie mogli to na pół dać? Chyba, że zabieg celowy i w najlepszym momencie przerwali, żeby ludzie kupili kolejną część... Hmmmm. Ale ja na razie tego nie czytam i mi to nie pasuje! 😀

• Tess Gerritsen - Milcząca dziewczyna, Nosiciel, Ostatni, który umrze, Umrzeć po raz drugi, Ogród kości, Igrając z ogniem

Całą kolekcję już mam. Piękne niektóre okładki. Nic mi nie pozostaje jak czytać 💗

• Remigiusz Mróz - Wotum nieufności; Trawers (cz. II); Behawiorysta (cz. I i II); Parabellum: Prędkość ucieczki, Horyzont zdarzeń, Głębia osobliwości (cz. I)

Prenumerata. Jak na razie muszę skończyć z Chyłką i dopiero wezmę się za kontynuację Ekspozycji, a potem to nie wiem 😀 Doba ma zdecydowanie za mało godzin! Jeśli chodzi o Wotum to kupione oczywiście w Biedronce. 

• Książki kucharskie: Sekrety kuchni chińskiej, Sekrety kuchni włoskiej, Szybko i smacznie: ryż, Szybko i smacznie: dania na lato

Książeczki (po 60 stron) były za 4,70 na Gandalfie, więc stwierdziłam, że spróbuję. Może kiedyś zaszaleje i coś fajnego upichcę 😊

I to by było na tyle. Troszkę tego jest, nie ma co. I troszkę stron jednak też mają niektóre książki. W każdym razie już ich nie kupuję, bo nie mam miejsca. Muszę się przeprowadzić, kupić regał i dopiero 😀

Czytaliście coś z wyżej wymienionych książek? Co polecacie czytać jako pierwsze? Piszcie!

 Mon.